Przystanek 1

Cypryśnik błotny

Cypryśnik błotny to gatunek drzewa iglastego z rodziny cypryśnikowatych (Cupressaceae), pochodzący z południowych rejonów Ameryki Północnej, gdzie występuje naturalnie na terenach podmokłych i wzdłuż rzek.

Charakterystyczną cechą tego gatunku są tzw. pneumatofory – korzenie oddechowe wyrastające pionowo z gleby. Umożliwiają one wymianę gazową w warunkach słabego dostępu tlenu, typowych dla środowisk bagiennych.

Cypryśnik błotny jest drzewem iglastym zrzucającym igły na zimę, co stanowi rzadkość w tej grupie roślin. Jego igły są miękkie, płaskie i jasnozielone, a jesienią, zanim opadną przybierają barwę rdzawobrązową.

Drewno cypryśnika jest trwałe i odporne na rozkład, dzięki czemu było wykorzystywane do budowy konstrukcji narażonych na wilgoć, m.in. pomostów i łodzi.

W Polsce gatunek ten jest sadzony jako drzewo ozdobne, szczególnie w parkach i arboretach, gdzie zwraca uwagę swoją egzotyczną sylwetką i pneumatoforami wyrastającymi u podstawy pnia.