Robinia akacjowa (biała) - Robinia pseudoacacia L.

Drzewo do 25 m wysokości, daje odrosty korzeniowe.

Kora ciemna, głęboko spękana.

Pędy graniaste, nagie lub tylko młode nieco owłosione, z cierniami przylistkowymi.

Liście z 7-19(-21) listkami, listki eliptyczne lub jajowate, 3-4, 5(-6) cm długości, nagie, na szczycie zwykle lekko wycięte, z małym wyrostkiem.

Kwiaty białe, z żółtą plamą na żagielku; przedprątne (pyłek wysypuje się już w fazie pąka kwiatowego i “czeka”  na pokrytej włoskami szyjce słupka), silnie pachnące; grona 10-20 cm długości, k. V-VI, często powtarza kwitnienie.

Owoce nagie, gładkie; IX - do wiosny.

Występowanie - środk. i wsch. St. Zjedn.

Dekoracyjność - najcenniejszy gatunek pod względem miododajności i zapachu kwiatów; liczne odmiany.

Wymagania i zastosowanie - najlepiej rośnie na żyznych, głębokich, zasadowych glebach, ale jest pod tym względem wyjątkowo niewybredna, dobrze znosi suszę, źle rośnie tylko na glebach ciężkich i mokrych. Miejsca słoneczne, ciepłe i osłonięte od silnych wiatrów (drewno kruche). Drzewo o wybitnie pionierskim charakterze - w wielu miejscach, szczególnie suchych i nasłonecznionych, niebezpiecznie ekspansywne; system korzeniowy rozległy i głęboki, liczne odrosty z korzeni - zwłaszcza po ich uszkodzeniu - drzewo glebochronne, ale i trudne do wytępienia, odrasta z kawałków korzeni. Stosowana do zadrzewiania hałd, wysypisk, wyrobisk piaskarni, stromych i suchych zboczy.